ArtikelOpstanding

In het Nieuwe Testament is de opstanding een overheersend concept. In wezen is het de opstanding van de Herder, de Zoon van David, en daarmee van zijn volk, voor wie Hij optreedt als Verlosser en Voorspraak (Handelingen 13:22 e.v.; Romeinen 15:12). Hier wordt de opstanding niet geassocieerd met de cyclische processen van het wordingsproces, maar is het de machtige daad van God binnen onze menselijkheid en haar zonde, verdorvenheid en dood, die de machten van het kwaad op een volkomen beslissende manier verbrijzelt. Het is het werk van de Schepper, nu zelf geïncarneerd en werkzaam te midden van de gevallen schepping en haar vervreemding van God de Vader. De opstanding vindt plaats in ruimte en tijd, in het fysieke en historische bestaan; toch geeft de leer van het Nieuwe Testament aan dat het 'niet slechts een grote gebeurtenis op het vlak van de geschiedenis is, maar een daad die de geschiedenis binnendringt met de machten van een andere wereld. Het is verwant aan de schepping in het begin; en het Evangelie is het goede nieuws dat God een nieuwe wereld schept'.

Het is een scheppende gebeurtenis binnen de schepping, een abrupte goddelijke handeling binnen de geschiedenis, een beslissende daad die alle cyclische processen volledig tenietdoet, een einde maakt aan de zinloosheid waaraan ze zijn gebonden, maar ze opent en rechtzet in een beweging naar voltooiing. Zo'n wederopstanding van het vleesgeworden Woord van God binnen de schepping van tijd en ruimte, die door Hem tot stand kwam, is onvermijdelijk een gebeurtenis van kosmische en ongelooflijke omvang. Wat de temporele dimensie van de schepping betreft, betekent dit dat de transformatie van alle dingen aan het einde der tijden al doorwerkt in de geschiedenis, en dat de voltooiing van de geschiedenis inderdaad al is ingeluid. En wat de ruimtelijke dimensie van de schepping betreft, betekent dit dat de nieuwe schepping al is begonnen, zodat alle zichtbare en onzichtbare dingen zich nu al in de greep bevinden van de uiteindelijke herschepping van het universum. De opstanding van Jezus luidt een geheel nieuw tijdperk in, waarin een universele opstanding of transformatie van hemel en aarde zal plaatsvinden, of beter gezegd al is begonnen plaats te vinden. Want met de opstanding van Jezus is die nieuwe wereld al in de oude doorgebroken.

De opstanding van Jezus als handeling van God is een beslissende gebeurtenis, een laatste oordeel, die de gehele staat van het menselijk bestaan ​​beïnvloedt, de gehele situatie waarin wij ons bestaan ​​leiden, en als zodanig ieder mens. Het is deze concentratie van universele betekenis in de opstanding van Jezus die zo ontzettend belangrijk is voor de gehele christelijke boodschap. Het Nieuwe Testament leert geen leer van de individuele opstanding eerst, in de zin dat ieder mens moet opstaan ​​omdat hij gemaakt is van een lichaam en een onsterfelijke ziel, een opstanding voornamelijk vanwege een innerlijk principe in zijn schepping. Het is de vervulling van Gods verbondsgenade in de incarnatie en opstanding die onsterfelijkheid verleent. Alleen Christus heeft onsterfelijkheid en wij ontvangen uit zijn volheid. De algemene opstanding is absoluut afhankelijk van de opstanding van Jezus Christus zelf, want het is in zijn dood en opstanding dat God eens en voor altijd afrekent met dood, schuld en hel. Hij werd ter dood gebracht voor onze overtredingen en werd opgewekt voor onze rechtvaardiging. In de opstanding van Jezus is een objectieve en plaatsvervangende handeling verricht in onze menselijke natuur, waarin wij al verwikkeld zijn. De reddende kracht van de opstanding wordt op ons toegepast door de prediking van het Evangelie.

Wie in geloof op die boodschap reageert, ontdekt dat hij reeds betrokken is geweest bij de opstanding en reeds opgenomen is in de objectieve werkelijkheid van de uit de dood opgestaan ​​Jezus Christus. Er wordt ook impliciet mee bedoeld dat de ongelovige eveneens getroffen wordt, want hij zal juist geoordeeld worden door deze mens die God uit de dood heeft opgewekt en die ieder mens tegemoet treedt als de beslissende belichaming van Gods reddende oordeel, de rechtvaardiging van de goddelozen, dat aan ieder mens verkondigd wordt. Toch wordt de vrucht van de opstanding alleen door gelovigen genoten, en zelfs nu al in Christus genoten in afwachting van de uiteindelijke opstanding der doden.

Er is nog een punt dat moet worden opgemerkt over de leer van het Nieuwe Testament: de relatie tussen de opstanding van Christus en die van de gelovige, zoals we die vinden in Kolossenzen 2 of Efeziërs 2, waar wordt verklaard dat zoals Christus uit de doden is opgewekt, ook wij zullen worden opgewekt, want wij zijn reeds met Hem opgewekt. Het parallelisme tussen Christus en de gelovige is er niet simpelweg een van gelijkenis. Het is dat, maar meer dan dat. De opstanding van de gelovige wordt primair beschouwd als het transformerende effect van de opstanding van Christus, maar niet als effect in de zin van een nieuwe en daaropvolgende gebeurtenis, maar als effect als iets dat reeds verweven is met de opstanding van Christus. Onze opstanding heeft reeds plaatsgevonden en is volledig verbonden met de opstanding van Christus, en komt daarom meer voort uit de manifestatie van wat reeds heeft plaatsgevonden dan als een nieuw effect dat daaruit voortvloeit.

Daarom spreekt het Nieuwe Testament er zo verbazingwekkend over dat we de krachten van de komende wereld al geproefd hebben (Hebreeën 6:5), want in Christus leven we al 'in de eindtijd'. Door Christus stroomt de volheid (pleroma) van God, die in Hem woont, reeds over ons heen (Kol. 2:9-10).

Thomas F. Torrance
- Space, Time and Resurrection (T&T Clark Cornerstones)